Norma e Capriccio w Galleria degli Uffizi
Galleria degli Uffizi gości od 5 marca do 26 maja wystawę "Norma e Capriccio. Hiszpańscy artyści we Włoszech we wczesnym okresie manieryzmu", poświęconą hiszpańskim artystom, którzy żyli i pracowali we Włoszech we Florencji, Rzymie i Neapolu na początku XV wieku, osobiście uczestnicząc w intensywnej działalności kulturalnej tamtych lat.
To szczególne wydarzenie zostało zainspirowane słowami Michała Anioła Buonarrotiego zapisanymi przez Francisco De Hollanda w jego "Dialogach rzymskich": "Dlatego też twierdzę, że żaden naród i żaden lud (poza jednym lub dwoma Hiszpanami) nie może doskonale przyswoić lub naśladować włoskiego sposobu malowania (który pochodzi ze starożytnej Grecji) bez bycia natychmiast i łatwo rozpoznanym jako obcokrajowiec, bez względu na to, jak bardzo by się starali lub pracowali nad tym".
Wśród tych osobowości są tacy artyści jak Alonso Berruguete, Pedro Fernández, Pedro Manchuca, Diego de Silóe, Bartolomé Ordóñez. Wszystkich ich łączy to samo iberyjskie pochodzenie, ale także wspólne głębokie pragnienie wymiany poglądów i doświadczeń oraz chęć podróżowania z tych powodów. Ponadto wszyscy byli w stanie stać się jednymi z największych artystów europejskiego manieryzmu.
Wystawa analizuje relacje między tymi iberyjskimi artystami a włoskimi artystami z 1500 roku. Włoscy artyści w rzeczywistości uznają ważną pozycję iberyjskich artystów na scenie kulturalnej tego okresu.
Wystawa podzielona jest na cztery sekcje, które tworzą podział geograficzny i łączą prace tych artystów z włoską produkcją. W pierwszej sekcji znajdziemy Florencję i włoski okres Alonso Berruguete, dogłębnie zbadany i przeanalizowany przez włoskich historyków sztuki i krytyków Roberto Longhi i Federico Zeri. Prace artysty pojawiają się więc w całej swojej nowoczesności i porównywane są z włoskimi artystami tej samej epoki, takimi jak Andrea del Sarto, Rosso, Potormo i Jacopo Sansovino. Warto więc zauważyć, jak miasto, z jego osobowościami, kulturą i atmosferą wpłynęło na prace Berruguete.
W drugiej sekcji skupiamy się na Rzymie, gdzie znajdziemy Pedro Manchuca. Ten pochodzący z Toledo artysta pracował w warsztacie Rafaela w latach 1510-1520. Ale wywarł wpływ także na inne części Włoch, takie jak Mediolan, Rzym i Kampania.
Trzecia sekcja przedstawia niektóre prace rzeźbiarskie Bartolomé Ordóñeza i Diego de Silóe, wykonane podczas ich pobytu w Neapolu w latach dwudziestych XV wieku. Dzieła te ukazują niezaprzeczalne odbicia środowiska neapolitańskiego, dzięki pracom włoskich artystów Domenico Napolitano i Girolamo Santacroce.
Wreszcie, ostatnia sekcja przedstawia dzieła stworzone przez artystów z Półwyspu Iberyjskiego po powrocie do domu. Wśród Valladolid, Granady i Toledo staje się jeszcze bardziej widoczne dziedzictwo ich pobytu we Włoszech, które naznaczyło ich styl i język figuratywny.
